Enerzijds zijn daar de (snel) groeiende van Duitsland, N economieën ederland, Oostenrijk en Finland, wier industrie bloeit, werkloosheid laag is en export stijgt. Anderzijds zijn er de krimpende economieën van Griekenland, Ierland, Portugal en Spanje die kampen met hoge werkloosheid, enorme staatsschulden en grote tekorten. Zij zouden gediend zijn met een renteverlaging, zodat de herfinancieringskosten van de staatsschuld dalen, net als de koers van de euro. Daardoor zouden de investeringen en export een broodnodige oppepper krijgen. Bij een rente van een extra procentpunt heeft Griekenland bijvoorbeeld zes jaar langer nodig om de staatsschuld te saneren.
Totdat de landen in Zuid-Europa hun economie structureel hebben hervormd en even concurrerend zijn als die in Noord-Europa - en dat kan nog vele jaren duren - zal dit dilemma blijven bestaan. Wat goed is voor het ene deel van de eurozone is nu bijna per definitie slecht voor het andere.
De spanningen binnen zowel de Europese ministerraad als het bestuur van de ECB kunnen hierdoor de komende tijd toenemen. Recent wilden de ministers van Financiën doen geloven dat met de steunoperatie voor Portugal de eurocrisis definitief is ingeperkt. In werkelijkheid begint de eurocrisis nu pas echt. De aanpak daarvan vereist de komende jaren groot leiderschap bij de Europese Commissie en de ECB.
1 opmerking:
bijzonder hoe weinig uit het verleden wordt overgenomen. volgens mijn geschiedenisboekjes heeft devaluatie (schuld afstempelen) toen bij de meeste landen gewerkt en daarna de oplopende staatsschulden door de defensie-inspanningen. en in nederland was de recessie pas over toen wij ook de gouden standaard loslieten (als een van de laatste).
Een reactie posten